- bubularius
- būbulārius, a, um (bubulus), zum Rinde (Ochsen) gehörig, Rinder-, Ochsen-, vicus bub(u)larius, Corp. inscr. Lat. 6, 3297*. – subst., būbulārius, ī, m., der Rinderhirt, Testam. porcell. p. 232, 4 (am Petron. ed. Ed. Buecheler). Gloss. II, 259, 44, wo statt bubulcarius zu lesen ist ›bubularius, βοώτης‹.
Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch von Karl Ernst Georges. 2002.